مارا به زمزم زمین چکار؟! .. زمزمی میسازیم از اشک

شیعه از تبار حسین است .. دلش زمزم است .. حتی اگر در کربلا آب را ببندند و زمین خشکی کند زیر پاهای اصغرش.. حتی اگر آتش بر ابراهیمش گلستان نشود و خنجر بر اسماعیلش اثر کند .. ما از تبار حسینیم .. بگذار زمین هر چه می خواهد بچرخد و فاصله بیندازد .. بگذار زمین هر چقدر می خواهد بازی در بیاورد .. ما چشمهایمان به آسمان است .. دل به زمین و زمزم هایش نداریم که سراب نشانمان دهد و بعد آبمان دهد!

نمیدانم چرا؟! .. یکهو بی تاب شدم .. شاید نباید نام حسین را به زبان می آوردم .. شاید نباید از شیعه میگفتم وقتی این روزها قرار است غم بیاورد و علیِ قصه های کودکی و بزرگ سالیمان کمر تا کند .. وقتی قرار است "بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم"  که بخوانیم به جای عشق های کودکانه و هوس آلود اشک های بزرگترین مرد عالم را تجسم کنیم و کوچه بنی هاشم را .. که سخت میشود تجسمش کرد .. تنهایی علی را و زخم هایی که هر روز کوچه به تنش میزد!

چرا همیشه قصه هایمان به اینجا ختم می شود؟ نمیدانم اما .. خوب میدانم که می توانستند اگر می خواستند.. و قشنگی شیعه همین است .. در توانستن و نخواستن .. در توانستن و دل به هر چه او خواستن بستن .. ما شیعه ایم نیاز به دویدن نداریم برای رسیدن .." نابرده رنج گنج به ما داده فاطمه ".. ما زمزم داریم بهشت قشنگ من