وزیر را كجكی برد تا كنار سرباز دشمن. توی دلش داشت به ریش سرباز میخندید كه انگار مثل یك پشه توی دام عنكبوت گیر افتاده بود. با خودش گفت: "حریف قید این سرباز رو زده. حتماً داره به این فكر میكنه كه چطور راه وزیرم رو سد كنه" بعد بلند ادامه داد: "نباید بهش فكر كنی. یه سوءتفاهم بوده. باور كن. بین من و تو این حرفا نبوده و نیست" و مرد لبخند زد و آهسته جواب داد: "میدونم گلم. فكرم بخاطر اون نبود. داشتم به یه مسئله كاری فكر میكردم". بعد توی دلش گفت: "وزیر لعنتی، ‌حالا از همین سوراخ میاد تو و همه مهره ها رو درو میكنه! .. اگه منظورت وقعا این نبوده كه از من سیر شدی پس چرا اون حرفو زدی؟ چرا با اون یارو .. حالا انتظار داری فراموشش كنم؟.. ای، ای، ای.. حوصله ندارم". دست برد به اسب، یك لحظه شك كرد اما نگاه پرسشگر زن را دید كه انگار میخواست بپرسد: "تو كه نمیخوای حركتتو عوض كنی؟ دست به مهره بازیه، میدونی كه؟!" به شكش مجال نداد. اسب را گذاشت كنار وزیر دشمن. اسب فداكار انگار زل زده بود به صاحبش. میخواست وسوسه كشتنش را توی دل وزیر بكارد تا با تغییر وضعیتش راهی برای حمله باز شود. زن لبخند محوی زد و با خودش گفت: "احمقی كه فكر میكنی احمقم! بهونه دستت نمیدم. حالا حتما داری فكر میكنی كه چه جوری مچم رو باز كنی. دق كن. حالا مزه چشم چرونی و هرزگی رو بهتر میفهمی..". وزیر را رها كرد به حال خودش و ازاین طرف، سرباز را یك خانه جلو كشید. با لبخندی رو به مرد گفت: "واسه وزیرم نقشه نكش خوشگله، شیطون شدیا" بعد بلند خندید. مرد چندشش شد. دستش را لای موهایش كشید و پاكت سیگار را برداشت. كلافه بود.

"حركت كن" زن بود. انگار برای مات كردن دشمن عجله داشت. مرد سیگارش را گیراند و با لحنی عصبی جواب داد: "یه دقیقه هم نشده ها". دستش را روی پیشانی اش گذاشت و به فكر فرو رفت: "انتقام میگیری؟ پس اونهمه معذرت خواهی و  غلط كردنم الكی بود؟ یعنی مرد هر غلطی کرد زن هم باید کنه؟ تف به این شانس. ای كاش میشد اونقدر بزنمت كه خون بالا بیاری" فیل را بی محابا برد جلو. گذاشت جایی كه سرباز بتواند بزندش. انگار میخواست دست به خودكشی بزند. انگار میخواست خودش، زنش و همه مهره های شطرنج را به كشتن بدهد. زن خیره شده بود به صفحه بازی. بی حوصله شده بود. حریف داشت طفره میرفت. داشت مظلوم نمایی می كرد. دلش میخواست عرض اندام كند تا كوبیدنش مزه بهتری داشته باشد. دلش میخواست لهش كند و لذت ببرد. اسب را از صفحه بیرون انداخت و سرباز خودش را جایش نشاند. پوزخندی زد و فكر كرد: "بله آقا، حالا بخور. بلایی به سرتون بیارم كه از تحقیر كردن من پیشمون بشین" بعد با لحنی دوستانه گفت: "حالت خوبه عزیزم؟ میخوای ادامه ندیم؟ اصلا منم حوصله م سر رفته". مرد كمر راست كرد و گفت: "نه، نه. امروز روز سختی داشتم. همش فكرم مشغوله یه مسئله كاریه. ببخشید". اگر یك حركت اشتباه میكرد وزیر دشمن می آمد در دیدرس شاه و كیش میداد. اما انگار توی دام افتاده بود. اسب دوم را هم به كشتن داد اما نتوانست جلوی كیش شدن را بگیرد. به خودش گفت: "یعنی تو عقلت از یه زن ناقصتره؟!‌ برات نقشه كشیده بدبخت. میخواد كلافه ت كنه. اون یارو هر كی كه بود، داره وسیله انتقام من میشه. بگم چی؟ اصرار كنم كه اعتراف كنه؟ مگه دیونه س؟ كتك بزنم؟ بكشمش؟.. خدا.. یه راهی نشون بده" و زن منتظر حركت بعدی دشمن بود. گوشه لبش را گاز می گرفت و قلبش انگار تندتر میزد. مرد كلافه بود. پك آخر را به سیگار زد و دست برد به مهره. سرباز را كشید جلو. گارد شاه باز شد. سیگار را خاموش كرد و دود توی سینه اش را به هوا فرستاد. به دود خیره شد كه انگار شكل خودش شده بود. یك سر بزرگ با دو چشم گشاد شده. سر، پیچ و تاب میخورد و بالا میرفت. مرد دستش را توی هوا تكان داد و دود از هم پاشید. داشت فكر میكرد "تموم شد" كه صدای زن را شنید: "مات شدی عزیزم".

پ ن:

برای من نیست. برای او هم نیست، فکر می کرد برای اوست، ..