تکان های قلبش بیشتر شده بود، سرما آرام آرام آمده بود، پوستش را سوزانده بود و حالا می خواست قلبش را احاطه کند.. استخوان های قفسه سینه اش انگار به هم تنه می زدند .. تهی سینه اش صدای زوزه می داد .. سردش بود و نمی خواست این سرمای بی امان را باور کند .. می خواست احساس کند گرمش است .. می خواست احساس کند این سوزش که پوست تنش را برگردانده از آفتاب تموز است .. می خواست حرف های او را باور کند ..

 به سختی بلند شد .. سنگین سنگین گام بر می داشت .. همه جا سفید بود، سفیدی یکدست و غالب .. نیرویی تمامت  او را به عقب می کشاند، نیرویی که انگار می خواست کشش و برتریش را نسبت به حرف های او به کرسی بنشاند .. نیرویی طبیعی .. نیروی طبیعت .. زمستان .. سرمای کوهستان .. جاذبه ی بی امان برف که او را با ولع تمام با هر گام تا زانو درون خود فرو می کشید .. همه ی اینها انگار می خواستند حرف های او را به سخره بگیرند .. اما او حرف های او را باور داشت.. باور کرده بود .. او ، خود او گفته بود که انسان، روح انسان می تواند بر زمین و زمان غالب شود !

میل شدیدی به مغلوب کردن طبیعت در خودش حس می کرد .. با این حال کمی نگران بود .. نگرانِ او.. نگران او که میانه راه گمش کرده بود.. می دانست باید جلوتر باشد، باید خیلی جلو تر باشد .. شاید هم تا حالا به یک جای امن رسیده بود ..

برف آنها را جدا کرده بود .. هجوم غافلگیرانه ی بهمن باعث شده بود بی هوا پا به فرار بگذارد .. بدود و زبر صخره ای پناه بگیرد .. اما او حتما ایستاده بود .. حتما طبیعت را مغلوب کرده بود .. حتما تا حالا رسیده بود .. دلش می خواست او هم مثل او برسد .. دلش می خواست او هم این سرمای بی امان را مغلوب قدرت خود کند .. خسته بود .. نه نبود .. باید خستگی را خسته می کرد .. باید می رسید .. حس می کرد این یک امتحان است .. یک امتحان که او راه انداخته .. او حتما خواسته تا محکش بزند .. اصلا چرا اینجا را برای گفتگو  انتخاب کرده .. آنهم وسط زمستان ؟ .. حتما امتحانی در کار بوده .. حتما خواست او بوده است ..

سپیدی، زیادی بی لک و نشان بود .. زیادی صاف و مطلق بود .. باید برای رسیدن به دلش رجوع می کرد .. آخر او گفته بود! .. او گفته بود که گاهی که هیچ نشانه ای ندیدی به دلت رجوع کن .. دلش خواست به چپ برود .. رفت.

حس می کرد این ناهمواری ها را قبلا طی کرده، با همه ی شباهت این مسیر این پستی بلندی ها را انگار می شناخت .. باید می رسید .. باید زنده می ماند .. نباید جا می زد .. باید می رفت .. هیچ چیزی نمی توانست جلوی او را بگیرد .. نه سپیدی راه و نه سیاهی شبی که داشت کم کم قیر تنش را به سپیدی برف می مالید.. او باید می رسید.. بخاطر او .. بخاطر اثبات خویشتن به او .. اویی که باورش داشت و  دلش می خواست او هم باورش کند.

از دور موجودات نارنجی را دید که داشتند برف ها را کنار می زدند و حجمی کرخت و یخ زده را از زیر برف  بیرون می کشیدند .. گروه امداد .. از دیدنشان خوشحال بود اما ته دلش نمی خواست گیر گروه امداد بیفتد، دلش می خواست خودش برود، خودش برسد .. دلش می خواست قهرمان باشد مثل او!

نزدیک شد .. نزدیک تر نشد!

انگار که تمام نیرویش را زمین به خود جذب کرده باشد .. نشست.

همین جا بود .. آخرین گفتگویشان.. نقطه ی شروع یا پایان.

او با لحن هیجانی همیشگیش گفته بود: همیشه نمی شود بی تفاوت بود. گاهی باید برای کمک پیش قدم شد . گاهی باید سیلی محکمی به کسی که دارد کم کم توی برف بیهوش می شود زد .. و او بلافاصله پرسیده بود: حتی اگر این بی حسی مطلق، این خواب، این سکوت، این سرما را آن شخص دوست داشته باشد؟.. نمی دانست چرا چنین سوالی پرسیده بود شاید برای اینکه حرفی زده باشد یا جلوی او کمی حاضر جوابی کرده باشد .. اما هر چه فکر می کرد نمی دانست چرا ؟! چرا او اینهمه حزین تمام لحظات آخر را بدون اینکه دنبال جوابی برای سوالش باشد مثل کسی که نام عزیز از دست رفته ای را مدام تکرار کند با حسرت زمزمه کرده بود: بی حسی ، بی حسی مطلق .. نمی فهمید و انگار نمی خواست بفهمد.

نیرویش را از زمین باز ستاند و بلند شد .. فقط می خواست به او برسد ، فقط می خواست نشان بدهد که زنده مانده است ..

بی تفاوت به کلمات امدادگران بالای سرش رفت .. لبخند زد ، خیلی بی معنی و ساده .. بدون اینکه بفهمد چرا خوشحال است با خوشحالی از آن جسم یخ زده که با لبخندی خشک شده بر لب انگار به رضایتی ابدی رسیده بود پرسید: گام بعدی چیست ؟ من طبیعت را مغلوب کردم!